تاریخ انتشار
سه شنبه ۲۸ مرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۱:۰۶
کد مطلب : ۵۰۳۱۰۶
سید علی‌عباس محدث؛
یادداشتی بر نشست خبری سید محمد موحد؛ مجلس بجای دولت
۰
مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین کبنانیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. می توانید با ارسال یادداشت خود، این مطلب را تأیید یا نقد کنید.
کبنا ؛.png)
سید علی‌عباس محدث - روز جمعه 24 مردادماه، به مناسبت روزخبرنگار، نشست بسیار صمیمی، منظم و خلاقانه ای در شهر دهدشت به میزبانی آقای موحد نماینده محترم مردم کهگیلویه بزرگ در مجلس شورای اسلامی و با حضور فرمانداران 4 شهرستان و جمعی از مدیران استانی، در شأن اهالی رسانه و خبرنگاران برگزار شد. زیباترین بخش این برنامه، احترام به بزرگان و افراد خوشنام اهل رسانه و خبر بود که یاد این عزیزان گرامی داشته شد.
از این جمع، تعدادی از نخبگان خبر و رسانه، پای میکروفونِ آزاد قرار گرفتند و سؤالات خود را مطرح کردند. در رتبه‌بندی اقشار، خبرنگاران و اهالی رسانه را جز اقشار متفکر، خلاق و آگاه به حوزه‌های مختلف جامعه می‌شناسند؛ بنابراین، مطالبه و پرسشگری آنها، عوامانه نیست، گفتمان رسانه بر مبنای توسعه، تحول‌خواهی و ساماندهی ساختارهای مختلف جامعه است. با این شرایط، باید این قشر را رهبران ایده، تحلیل محتوا و زبان رسای مردم بدانیم. کسانی که تنها ابزارشان، دوربین، میکروفون، خودکار، کاغذ و پشتوانه‌ای از ذهنی جستجوگر و پرتنش هست، به مصلحت هیچ‌کس، الا مردم سخن نمی‌گویند و در هیچ جبهه و جریانی هم قرار نمی‌گیرند. پس خبرنگاری یک مسئولیت اجتماعی است.
ذاتاً خبرنگاران و رسانه‌ای‌ها، از کمترین ناآرامی، طوفان درست می‌کنند و خشم و غضبِ مسئولان نمی‌تواند میدان را از آنها بگیرد. به‌غلط سخن نمی‌گویند، معصوم نیستند؛ اما اگر اشتباه هم بگویند، یعنی باز هم مسئله‌ای وجود دارد. به همین جهت، پویایی و توسعه جامعه و همچنین نگاه توسعه‌طلبی و پیگیری‌های موشکافانۀ خبرنگاران است که مردم می‌توانند در مسیر صحیح قرار بگیرند و مسئولان از انحراف و کمترین خطاها، هراس دارند.
به‌هرحال...
مهم‌ترین بخش این برنامه، تجلیل از خانواده‌های خبرنگاران شهیر استان، زنده‌یاد سید حمدالله خواهش نیک، زنده‌یاد ذاکر حسینی و ... بود. متعاقب این اجرای نیکو، سید نعمت‌الله ریحان نژاد از بزرگان خبر و رسانه استان، جایزۀ خود را به خانواده زنده‌یاد خواهش نیک هدیه دادند که مورد تحسین و تمجید ویژه قرار گرفتند.
در ادامه، هر کدام از دوستان رسانه‌ای پشت تریبون قرار گرفتند و از طرح‌ها و پروژه‌های ناتمام، از نیازهای عمرانی و رفاهی، از ممانعت حضورشان در جلسات اداری و عدم دسترسی به اطلاعات و یا از برنامه‌های آیندۀ سازندگی و توسعه کهگیلویه بزرگ، گفتند. این سؤالات در حالی انجام شد که نمایندگان دولت در جلسه حضور داشتند.
به‌راستی، آیا اجرای پروژه‌ها، وظیفه نماینده است؟
طرف قرار داد با پیمانکاران، نماینده است؟
تأمین امکانات و تجهیزات طرح‌ها، با نماینده است؟
پیگیری علت تأخیر در تکمیل و کم‌کاری مجریان طرح‌ها، با نماینده است؟
اگر قرار است که نمایندۀ مجلس پاسخگوی امورات اجرایی مملکت باشد، وظیفۀ دولت چیست؟ پس چرا دولتمردان، این‌همه هزینه کت‌وشلوار و تدارک شام و نهار توسط متقاضیان صندلی استانداری، فرمانداری، بخشداری، مدیرکل راه و شهرسازی، معاون عمرانی استانداری و دیگر بخش‌های دولتی می‌کنند؟ وقتی اهل رسانه، بجای اصلاح این اشتباه، خطای مجدد کرده و ذهن جامعه را مشوش می‌کنند، قبل از آن مردم را سرگردان و گمراه از حقیقت نکرده‌اند؟ پس از طرح سؤالات، آقای موحد نماینده کهگیلویه بزرگ با پاسخ‌های مستدل و مستند، و با شهادت گرفتن افرادی از دولت، با ذکر نام و سال و تاریخ و مدت‌زمان، به همۀ سؤالات پاسخ درخور دادند.
اکنون علاقمندم دوستان رسانه‌ای بفرمایند که نظارت بر سهل‌انگاری، کم‌کاری و یا عملکرد مناسب دولت، بر عهده کیست؟ همه می‌دانیم که موحد از صفر تا صد طرح‌ها و برنامه‌ها و پروژه‌های دولت را پیگیری می‌کند. چه دولت موافق سیاسی‌اش باشد و چه نباشد. مهم این است که اگر رسانه را رهبر اقشار جامعه بدانیم، آیا همین سؤالات و چنین ایده‌هایی را که این قشر آگاه، چشمان بیدار، ناظران هوشیار و فرهیختگان عرصۀ پرسش و مطالبه‌گری مطرح شد، هر روز با ادبیات قشر باعزت و عظمتِ عوامِ جامعه، بیان نمی‌شوند؟ پس فرق اهل رسانه و دیگر اقشار جامعه در چیست؟ حالا متوجه شدید که چرا آقای موحد از توهین به خانواده‌اش به‌خاطر ضعف عملکردی دولتی‌ها، گلایه داشتند؟
دوستان رسانه‌ای؛
این جلسه تمام شد. چند روز آینده، رئیس‌جمهور کشورمان، به استان سفر می‌کنند و شک نکنید که پس از ایشان، هیچ دستاوردی غیر از این همین شرایطی که داریم، نخواهیم گرفت. تا وقتی که مجلس به‌جای دولت مؤاخذه می‌شود، قوۀ قضائیه به‌جای مجلس بر دولت نظارت اجرایی می‌کند، مجلسی‌ها را به جهت تکثر و تعدد قوانین بلااستفاده و بلاتکلیف (مثل بخش‌هایی از قانون مدیریت خدمت کشوری، قانون جامع حمایت از معلولان، قانون جامعه حمایت از ایثارگران، قانون حمایت از جنگل‌ها و مراتع، قانون جوانی جمعیت و...) وادار به اصلاح نمی‌کنیم، همچنان فساد مدیریتی، اداری و مالی دولت، وجود دارد و ناظرِ حُسن اجرای قوانین و دولت، یعنی مجلس، مشغول جمع‌آوری مستنداتِ پیشرفتِ طرح‌ها و پروژه‌ها برای اقناع خبرنگاران است و این یعنی عقب‌ماندگی کشور که قطعاً رسانه‌ها در وقوع این بحران شریک هستند.
چرا مدیران اجرایی در شهرستان‌ها و مرکز استان را پاسخگوی چنین سؤالاتی نمی‌دانید؟ اگر قرار باشد نمایندگان مجلس پاسخگوی امور اجرایی باشند، ضرورت انتخاب استاندار، معاون عمرانی، مدیرکل راه و شهرسازی و یا فرماندار، کجای قانون است؟ شاید بپرسید، مسئولان را نمایندگان انتخاب می‌کنند پس باید خودشان پاسخگوی خدمات دولت باشند. اگر چنین باشد که بعضاً هست، باید از دولت پرسید، تو که عُرضه حفظ استقلال جایگاه و شخصیت خود را نداری، چرا با گویش‌های اصلاح و اصول، سر مردم کلاه گذاشتید؟ مگر حفظ موقعیت برای هر کسی مثل حفظ ناموس نیست، چرا باید دولت ناموسش را به مجلس تعارف بکند؟
شاید بپرسید که اگر تعارف نکند، یعنی تعامل ندارد و مجلس، دولتمردان را با استیضاء و طرح سؤال، اذیت می‌کند. چرا باید دولت از افراد مسئله‌دار و ضعیفی استفاده کند که فاقد برنامه بوده، از دانش تخصصی برخوردار نبوده، فاقد شایستگی لازم برای پذیرش مسئولیت‌های بزرگ و یا شناخت کافی از وظایف دستگاه خود برای پاسخگویی به مجلس ندارند؟ اگر قرار باشد از ترس استیضاء و پاسخگویی به مجلس، با پوششِ تفاهم و همگرایی، مصلحت‌اندیشی بشود، پس وظیفۀ قشر آگاه و بیدار جامعه یعنی رسانه‌ها و خبرنگاران در آگاهی‌بخشی به جامعه چه می‌شود؟
شاید بپرسید که چرا مجلس از وظیفۀ خودش عدول می کند و نظارت را رها کرده است؟ چرا همین سؤال را در دیدار با نمایندگان نمی پرسید؟ چرا از عدم توجه دولت به بازار، تورم، دلار و سکه و ... نمی پرسید؟ چرا نمی پرسید که دولت به جهت استفاده از استانداران و مدیران ناکارآمد، بی برنامه و بدسابقه، مردم را گرفتارِ حداقل معیشت کرده اند؟ چرا نمی پرسید که دولت به بهانۀ واگذاری خدمات به بخش خصوصی، عملاً امورات قابل واگذاری را به خود یا خانواده شان بخشیده و حیف و میل می‌کنند؟ چرا نمی پرسید که دستگاهی که بیش از 85 درصد خدمتش را واگذار کرده است و این همه هزینه داشته ولی یک ابسیلون پیشرفت نداشته باشد؟
دوستان خردمندم؛
مخاطب سؤالات خود را بیابید. با این وضعیت، هیچ‌گونه اصلاح ساختاری صورت نمی‌گیرد، معیشت مردم بهبود پیدا نمی‌کند و مردم همچنان در دستگاه‌های اداری باوجود مدیرانِ یکی از یکی ضعیف‌تر و منفعل‌تر، متحیر و پریشان‌احوال هستند و بدتر اینکه هر روز شاهد اختلاس، ارتشا، انحراف و پایین آمدن انسجام اجتماعی خواهیم بود.
امسال هم گذشت؛ ولی ان‌شاءالله که جایگاه خود و مخاطب سؤالات مردم را پیدا کنیم...
سید علی‌عباس محدث - روز جمعه 24 مردادماه، به مناسبت روزخبرنگار، نشست بسیار صمیمی، منظم و خلاقانه ای در شهر دهدشت به میزبانی آقای موحد نماینده محترم مردم کهگیلویه بزرگ در مجلس شورای اسلامی و با حضور فرمانداران 4 شهرستان و جمعی از مدیران استانی، در شأن اهالی رسانه و خبرنگاران برگزار شد. زیباترین بخش این برنامه، احترام به بزرگان و افراد خوشنام اهل رسانه و خبر بود که یاد این عزیزان گرامی داشته شد.از این جمع، تعدادی از نخبگان خبر و رسانه، پای میکروفونِ آزاد قرار گرفتند و سؤالات خود را مطرح کردند. در رتبه‌بندی اقشار، خبرنگاران و اهالی رسانه را جز اقشار متفکر، خلاق و آگاه به حوزه‌های مختلف جامعه می‌شناسند؛ بنابراین، مطالبه و پرسشگری آنها، عوامانه نیست، گفتمان رسانه بر مبنای توسعه، تحول‌خواهی و ساماندهی ساختارهای مختلف جامعه است. با این شرایط، باید این قشر را رهبران ایده، تحلیل محتوا و زبان رسای مردم بدانیم. کسانی که تنها ابزارشان، دوربین، میکروفون، خودکار، کاغذ و پشتوانه‌ای از ذهنی جستجوگر و پرتنش هست، به مصلحت هیچ‌کس، الا مردم سخن نمی‌گویند و در هیچ جبهه و جریانی هم قرار نمی‌گیرند. پس خبرنگاری یک مسئولیت اجتماعی است.
ذاتاً خبرنگاران و رسانه‌ای‌ها، از کمترین ناآرامی، طوفان درست می‌کنند و خشم و غضبِ مسئولان نمی‌تواند میدان را از آنها بگیرد. به‌غلط سخن نمی‌گویند، معصوم نیستند؛ اما اگر اشتباه هم بگویند، یعنی باز هم مسئله‌ای وجود دارد. به همین جهت، پویایی و توسعه جامعه و همچنین نگاه توسعه‌طلبی و پیگیری‌های موشکافانۀ خبرنگاران است که مردم می‌توانند در مسیر صحیح قرار بگیرند و مسئولان از انحراف و کمترین خطاها، هراس دارند.
به‌هرحال...
مهم‌ترین بخش این برنامه، تجلیل از خانواده‌های خبرنگاران شهیر استان، زنده‌یاد سید حمدالله خواهش نیک، زنده‌یاد ذاکر حسینی و ... بود. متعاقب این اجرای نیکو، سید نعمت‌الله ریحان نژاد از بزرگان خبر و رسانه استان، جایزۀ خود را به خانواده زنده‌یاد خواهش نیک هدیه دادند که مورد تحسین و تمجید ویژه قرار گرفتند.
در ادامه، هر کدام از دوستان رسانه‌ای پشت تریبون قرار گرفتند و از طرح‌ها و پروژه‌های ناتمام، از نیازهای عمرانی و رفاهی، از ممانعت حضورشان در جلسات اداری و عدم دسترسی به اطلاعات و یا از برنامه‌های آیندۀ سازندگی و توسعه کهگیلویه بزرگ، گفتند. این سؤالات در حالی انجام شد که نمایندگان دولت در جلسه حضور داشتند.
به‌راستی، آیا اجرای پروژه‌ها، وظیفه نماینده است؟
طرف قرار داد با پیمانکاران، نماینده است؟
تأمین امکانات و تجهیزات طرح‌ها، با نماینده است؟
پیگیری علت تأخیر در تکمیل و کم‌کاری مجریان طرح‌ها، با نماینده است؟
اگر قرار است که نمایندۀ مجلس پاسخگوی امورات اجرایی مملکت باشد، وظیفۀ دولت چیست؟ پس چرا دولتمردان، این‌همه هزینه کت‌وشلوار و تدارک شام و نهار توسط متقاضیان صندلی استانداری، فرمانداری، بخشداری، مدیرکل راه و شهرسازی، معاون عمرانی استانداری و دیگر بخش‌های دولتی می‌کنند؟ وقتی اهل رسانه، بجای اصلاح این اشتباه، خطای مجدد کرده و ذهن جامعه را مشوش می‌کنند، قبل از آن مردم را سرگردان و گمراه از حقیقت نکرده‌اند؟ پس از طرح سؤالات، آقای موحد نماینده کهگیلویه بزرگ با پاسخ‌های مستدل و مستند، و با شهادت گرفتن افرادی از دولت، با ذکر نام و سال و تاریخ و مدت‌زمان، به همۀ سؤالات پاسخ درخور دادند.
اکنون علاقمندم دوستان رسانه‌ای بفرمایند که نظارت بر سهل‌انگاری، کم‌کاری و یا عملکرد مناسب دولت، بر عهده کیست؟ همه می‌دانیم که موحد از صفر تا صد طرح‌ها و برنامه‌ها و پروژه‌های دولت را پیگیری می‌کند. چه دولت موافق سیاسی‌اش باشد و چه نباشد. مهم این است که اگر رسانه را رهبر اقشار جامعه بدانیم، آیا همین سؤالات و چنین ایده‌هایی را که این قشر آگاه، چشمان بیدار، ناظران هوشیار و فرهیختگان عرصۀ پرسش و مطالبه‌گری مطرح شد، هر روز با ادبیات قشر باعزت و عظمتِ عوامِ جامعه، بیان نمی‌شوند؟ پس فرق اهل رسانه و دیگر اقشار جامعه در چیست؟ حالا متوجه شدید که چرا آقای موحد از توهین به خانواده‌اش به‌خاطر ضعف عملکردی دولتی‌ها، گلایه داشتند؟
دوستان رسانه‌ای؛
این جلسه تمام شد. چند روز آینده، رئیس‌جمهور کشورمان، به استان سفر می‌کنند و شک نکنید که پس از ایشان، هیچ دستاوردی غیر از این همین شرایطی که داریم، نخواهیم گرفت. تا وقتی که مجلس به‌جای دولت مؤاخذه می‌شود، قوۀ قضائیه به‌جای مجلس بر دولت نظارت اجرایی می‌کند، مجلسی‌ها را به جهت تکثر و تعدد قوانین بلااستفاده و بلاتکلیف (مثل بخش‌هایی از قانون مدیریت خدمت کشوری، قانون جامع حمایت از معلولان، قانون جامعه حمایت از ایثارگران، قانون حمایت از جنگل‌ها و مراتع، قانون جوانی جمعیت و...) وادار به اصلاح نمی‌کنیم، همچنان فساد مدیریتی، اداری و مالی دولت، وجود دارد و ناظرِ حُسن اجرای قوانین و دولت، یعنی مجلس، مشغول جمع‌آوری مستنداتِ پیشرفتِ طرح‌ها و پروژه‌ها برای اقناع خبرنگاران است و این یعنی عقب‌ماندگی کشور که قطعاً رسانه‌ها در وقوع این بحران شریک هستند.
چرا مدیران اجرایی در شهرستان‌ها و مرکز استان را پاسخگوی چنین سؤالاتی نمی‌دانید؟ اگر قرار باشد نمایندگان مجلس پاسخگوی امور اجرایی باشند، ضرورت انتخاب استاندار، معاون عمرانی، مدیرکل راه و شهرسازی و یا فرماندار، کجای قانون است؟ شاید بپرسید، مسئولان را نمایندگان انتخاب می‌کنند پس باید خودشان پاسخگوی خدمات دولت باشند. اگر چنین باشد که بعضاً هست، باید از دولت پرسید، تو که عُرضه حفظ استقلال جایگاه و شخصیت خود را نداری، چرا با گویش‌های اصلاح و اصول، سر مردم کلاه گذاشتید؟ مگر حفظ موقعیت برای هر کسی مثل حفظ ناموس نیست، چرا باید دولت ناموسش را به مجلس تعارف بکند؟
شاید بپرسید که اگر تعارف نکند، یعنی تعامل ندارد و مجلس، دولتمردان را با استیضاء و طرح سؤال، اذیت می‌کند. چرا باید دولت از افراد مسئله‌دار و ضعیفی استفاده کند که فاقد برنامه بوده، از دانش تخصصی برخوردار نبوده، فاقد شایستگی لازم برای پذیرش مسئولیت‌های بزرگ و یا شناخت کافی از وظایف دستگاه خود برای پاسخگویی به مجلس ندارند؟ اگر قرار باشد از ترس استیضاء و پاسخگویی به مجلس، با پوششِ تفاهم و همگرایی، مصلحت‌اندیشی بشود، پس وظیفۀ قشر آگاه و بیدار جامعه یعنی رسانه‌ها و خبرنگاران در آگاهی‌بخشی به جامعه چه می‌شود؟
شاید بپرسید که چرا مجلس از وظیفۀ خودش عدول می کند و نظارت را رها کرده است؟ چرا همین سؤال را در دیدار با نمایندگان نمی پرسید؟ چرا از عدم توجه دولت به بازار، تورم، دلار و سکه و ... نمی پرسید؟ چرا نمی پرسید که دولت به جهت استفاده از استانداران و مدیران ناکارآمد، بی برنامه و بدسابقه، مردم را گرفتارِ حداقل معیشت کرده اند؟ چرا نمی پرسید که دولت به بهانۀ واگذاری خدمات به بخش خصوصی، عملاً امورات قابل واگذاری را به خود یا خانواده شان بخشیده و حیف و میل می‌کنند؟ چرا نمی پرسید که دستگاهی که بیش از 85 درصد خدمتش را واگذار کرده است و این همه هزینه داشته ولی یک ابسیلون پیشرفت نداشته باشد؟
دوستان خردمندم؛
مخاطب سؤالات خود را بیابید. با این وضعیت، هیچ‌گونه اصلاح ساختاری صورت نمی‌گیرد، معیشت مردم بهبود پیدا نمی‌کند و مردم همچنان در دستگاه‌های اداری باوجود مدیرانِ یکی از یکی ضعیف‌تر و منفعل‌تر، متحیر و پریشان‌احوال هستند و بدتر اینکه هر روز شاهد اختلاس، ارتشا، انحراف و پایین آمدن انسجام اجتماعی خواهیم بود.
امسال هم گذشت؛ ولی ان‌شاءالله که جایگاه خود و مخاطب سؤالات مردم را پیدا کنیم...
