اردوی جهادی و حضور مسئولین استانی و شهرستانی در پیچاب باشت / پیچاب؛ آخر دنیا یا نگین گمنام؟ / این اردو سرآغاز پایان محرومیت‌های پیچاب است یا باید شاهد تکرار قصه وعده‌ها و فراموشی‌ها باشیم؟

کبنا ؛اردوی جهادی مسئولان استانی در پیچاب باشت فرصتی بود تا بار دیگر صدای مردم این منطقه دورافتاده که اهالی‌اش سال‌هاست میان کوه و صخره، با جاده‌های خاکی، آب ناسالم، خانه‌های فرسوده و کمبود شدید خدمات درمانی روزگار می‌گذرانند، شنیده شود. خبرنگار کبنا نیوز در این سفر پای صحبت مردم و مسئولان نشست تا روایتگر بخشی از واقعیت‌های تلخ و امیدهای تازه پیچاب باشد.
صبح زود، کاروانی از خودروهای اداری و خبرنگاران راهی پیچاب شد. منطقه‌ای که بسیاری آن را «آخر دنیا» می‌نامند، به خاطر جاده‌های صعب‌العبور و انزوای جغرافیایی‌اش، کمتر شاهد حضور مسئولان بوده است. این بار اما تیمی متشکل از کمیته امداد، بنیاد مسکن، فنی و حرفه‌ای، بسیج سازندگی، بسیج ادارات، امور عشایر، دانشگاه علوم پزشکی و هلال‌احمر کهگیلویه و بویراحمد به همراه خبرنگاران وارد روستا شدند. هدف این اردو هدف شناسایی مشکلات و خدمت‌رسانی به مردم اعلام بود.
یکی از مسئولان حاضر در این اردو در توصیف شرایط گفت: «پیچاب باشت نگینی درخشان و در عین حال گمنام است؛ اما راه‌های صعب‌العبور آن باعث شده اینجا به آخر دنیا شبیه باشد. بخشی از مردم این منطقه فقط به خاطر نبود دسترسی به خدمات درمانی در معرض خطر جدی از دست دادن جانشان هستند.»
خبرنگار کبنا نیوز در حاشیه این اردو با اهالی روستا گفت‌وگو کرد. تقریباً همه آن‌ها بر یک نکته تأکید داشتند: آب آشامیدنی ناسالم.
یکی از کشاورزان با گلایه‌ای عمیق گفت: «بهار بود که رودخانه طغیان کرد. چند سنگ بزرگ وارد کانال آب شد و مسیر را بست. مسئولان آمدند و دیدند، اما هنوز بعد از دو سال سنگ‌ها همان‌جاست. نه می‌توانیم کشت کنیم، نه زراعت کنیم.»
ساکن دیگری، کم‌آبی را علت اصلی مهاجرت‌ها دانست: «روستاهای ما یکی‌یکی خالی می‌شوند. جوان‌ها به شهر رفته‌اند چون اینجا نه آب هست، نه کار.»
مشکل تعمیر لوله‌های آب نیز موضوع دیگری بود که اهالی مطرح کردند. به گفته آن‌ها، کوهستانی بودن منطقه کار تعمیر را بسیار سخت می‌کند و گاه ماه‌ها طول می‌کشد تا یک شکستگی لوله رفع شود. همین موضوع سبب شده مردم بارها با بی‌آبی طولانی‌مدت دست‌وپنجه نرم کنند.
بخشی از مردم در گفت‌وگو با خبرنگار کبنا به وضعیت نامناسب خانه‌هایشان اشاره کردند. بسیاری از خانه‌ها فرسوده و غیرایمن‌اند و کوچک‌ترین حادثه‌ای می‌تواند خسارت جدی به بار آورد.
این مشکلات باعث مهاجرت و در نتیجه کاهش شدید جمعیت در برخی روستاها شده است. جایی که روزگاری ۲۰ دانش‌آموز در مدرسه داشت، حالا به گفته مردم، تعدادشان به کمتر از انگشتان یک دست رسیده است.
اگرچه در این اردوی جهادی خدماتی مانند معاینه بیماران و توزیع دارو ارائه شد، اما واقعیت آن است که مردم پیچاب همچنان با محرومیت جدی در حوزه بهداشت و درمان مواجه‌اند. کمبود دارو، نبود پزشک دائم و فاصله طولانی تا مراکز درمانی از جمله گلایه‌های جدی اهالی بود.
با وجود این‌که اهالی در صحبت‌هایشان به مسائل گوناگونی اشاره کردند، اما تقریباً در همه گفت‌وگوها دو مشکل جاده نامناسب و آب ناسالم تکرار می‌شد.
راه‌های خاکی و ناایمن همچنان مانع اصلی زندگی مردم است؛ راهی که نه‌تنها رفت‌وآمد روزانه را دشوار می‌کند، بلکه مانع اصلی توسعه در تمام حوزه‌هاست. از سوی دیگر، آب ناسالم و کم‌آبی، زندگی کشاورزان و دامداران را مختل کرده و کیفیت زندگی اهالی را به شدت پایین آورده و موجب گسترش بیماری‌های انگلی و تب مالت شده است.
اردوی جهادی پیچاب باشت گرچه فرصتی برای شنیدن صدای مردم بود و خدماتی هم در همان روز ارائه شد، اما اهالی امیدوارند این بار وعده‌ها فراتر از یک سفر یک‌روزه برود.
مردم پیچاب از مسئولان انتظار دارند تصمیماتی که در این سفر گرفته شد به‌سرعت عملی شود. رفع مشکل آب، بهسازی خانه‌ها، ایجاد فرصت شغلی برای جوانان، تأمین دارو و خدمات درمانی و البته ساخت جاده‌ای ایمن، اصلی‌ترین خواسته‌هایی است که بارها تکرار شد.
در پایان این گزارش باید پرسید آیا این سفر می‌تواند سرآغاز پایان محرومیت‌های پیچاب باشد یا همچنان باید شاهد تکرار قصه وعده‌ها و فراموشی‌ها باشیم؟