تاریخ انتشار
دوشنبه ۲۰ مرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۷:۵۹
کد مطلب : ۵۰۲۸۳۵
کبنا گزارش می‌دهد؛
ضرورت حمایت از استعدادهای ورزشی کهگیلویه و بویراحمد / چرا بازیکنان تیم فوتبال نفت و گاز گچساران از سایر استان‌ها انتخاب می‌شوند؟ / مگر در گچساران قحطی بازیکن داریم! / خطر تغییر از یک تیم محلی به تیمی وارداتی!
۰
کبنا ؛تیم فوتبال نفت و گاز گچساران، نماد ورزشی و هویتی این شهرستان است. حالا با تغییرات تازه در کادر مربی‌گری و تصمیمات جنجالی درباره جذب بازیکنان، این پرسش مطرح شده که آیا فرصت‌ها و استعدادهای بومی این منطقه نادیده گرفته شده‌اند؟ در زمانی که فوتبال محبوب‌ترین ورزش منطقه است و جوانان مستعد فراوانی در گچساران و باشت وجود دارند، آیا باید بازیکنان تیم بیشتر از استان‌های دیگر انتخاب شوند؟ این مسئله چالشی برای هویت و عدالت در عرصه فوتبال استان به شمار می‌رود.
به گزارش کبنا، تیم فوتبال نفت و گاز گچساران، یکی از نمادهای ورزشی استان کهگیلویه و بویراحمد، از سال‌های گذشته به عنوان نماینده‌ای مهم در مسابقات فوتبال منطقه‌ای و لیگ‌های دسته پایین‌تر شناخته شده است. این تیم که با پشتوانه شرکت‌های نفت و گاز منطقه گچساران تشکیل شده، نمادی از هم‌افزایی صنعت و ورزش در شهرستان گچساران به عنوان یکی از قطب‌های اصلی نفت و گاز کشور به شمار می‌رود.
گچساران به عنوان دومین قطب بزرگ نفتی ایران، با وجود دارا بودن میادین غنی نفت و گاز، نقش مهمی در تأمین انرژی کشور ایفا می‌کند. این منطقه که بیشترین تولید نفت در کشور را به خود اختصاص داده، از دهه‌ها پیش بستری مناسب برای توسعه اقتصادی بوده و فعالیت‌های صنعتی در کنار فرهنگ و ورزش، بخشی از هویت اجتماعی آن را شکل داده است. تیم نفت و گاز گچساران با پشتوانه شرکت‌های نفتی و حمایت‌های محلی، درصدد بوده تا جوانان و علاقه‌مندان به فوتبال را به عرصه رقابت‌های رسمی وارد کند و استعدادهای بومی را پرورش دهد.
با این حال، اخیراً تغییر مربی این تیم باعث بروز انتقادها و سوالاتی جدی درباره نحوه مدیریت تیم و سیاست جذب بازیکنان شده است. مربی جدید که سابقه فعالیت در تهران و مدیریت مدرسه فوتبال خود را دارد، گفته می‌شود تصمیم گرفته بخش عمده‌ای از بازیکنان تیم را از تهران و یک مدرسه فوتبال انتخاب کند. این تصمیم در حالی اتخاذ شده که انتظار می‌رفت سهم قابل توجهی از بازیکنان متعلق به خود شهرستان گچساران باشند.
سوال مهم این است که چرا با وجود وجود بازیکنان مستعد و علاقه‌مند در گچساران و باشت، از آنها به درستی بهره‌برداری نمی‌شود؟ مگر در این شهرستان‌ها فوتبال محبوب نیست؟ مگر استعدادهای فراوان در میان جوانان وجود ندارد که تیم نفت و گاز می‌تواند آنها را شناسایی و پرورش دهد؟ به نظر می‌رسد عدم برگزاری فراخوان عمومی برای جذب بازیکنان بومی و عدم برگزاری تست‌های گسترده، باعث شده که این فرصت‌ها از دست برود و جای خود را به بازیکنان وارداتی بدهد.
فوتبال به عنوان ورزشی ملی و مردمی، باید محلی برای شکوفایی استعدادهای جوان منطقه باشد، نه صرفاً محلی برای جذب بازیکنانی از خارج. این مسئله نه تنها حس تعلق و حمایت مردم را نسبت به تیم کاهش می‌دهد، بلکه در بلندمدت می‌تواند ضربه بزرگی به توسعه ورزش استان وارد کند.
مسئولان باشگاه و مربی جدید باید درک کنند که تیم نفت و گاز گچساران فقط یک تیم فوتبال نیست؛ بلکه نماینده مردم، فرهنگ و هویت ورزشی یک شهرستان مهم است. این تیم باید فرصتی برای جوانان شهرستان باشد تا در محیطی امن و حرفهای رشد کنند و به آینده فوتبال استان کمک کنند.
انتشار فراخوان عمومی برای جذب بازیکنان و برگزاری تست‌های منظم گام‌هایی ضروری در این مسیر است. این امر علاوه بر افزایش کیفیت تیم، انگیزه و امید جوانان را نیز بالا می‌برد. با توجه به این واقعیت که فوتبال ورزشی بسیار محبوب در این استان است و جوانان بااستعدادی در گچساران حضور دارند، بازیکنان بومی باید در اولویت قرار گیرند. تیم نفت و گاز گچساران می‌تواند به عنوان یک الگو برای توسعه فوتبال در استان و افزایش مشارکت مردمی عمل کند، به شرط آنکه به ظرفیت‌های محلی احترام گذاشته شود و فرصت رشد برای استعدادهای بومی فراهم گردد.
به گزارش کبنا، تیم فوتبال نفت و گاز گچساران، یکی از نمادهای ورزشی استان کهگیلویه و بویراحمد، از سال‌های گذشته به عنوان نماینده‌ای مهم در مسابقات فوتبال منطقه‌ای و لیگ‌های دسته پایین‌تر شناخته شده است. این تیم که با پشتوانه شرکت‌های نفت و گاز منطقه گچساران تشکیل شده، نمادی از هم‌افزایی صنعت و ورزش در شهرستان گچساران به عنوان یکی از قطب‌های اصلی نفت و گاز کشور به شمار می‌رود.
گچساران به عنوان دومین قطب بزرگ نفتی ایران، با وجود دارا بودن میادین غنی نفت و گاز، نقش مهمی در تأمین انرژی کشور ایفا می‌کند. این منطقه که بیشترین تولید نفت در کشور را به خود اختصاص داده، از دهه‌ها پیش بستری مناسب برای توسعه اقتصادی بوده و فعالیت‌های صنعتی در کنار فرهنگ و ورزش، بخشی از هویت اجتماعی آن را شکل داده است. تیم نفت و گاز گچساران با پشتوانه شرکت‌های نفتی و حمایت‌های محلی، درصدد بوده تا جوانان و علاقه‌مندان به فوتبال را به عرصه رقابت‌های رسمی وارد کند و استعدادهای بومی را پرورش دهد.
با این حال، اخیراً تغییر مربی این تیم باعث بروز انتقادها و سوالاتی جدی درباره نحوه مدیریت تیم و سیاست جذب بازیکنان شده است. مربی جدید که سابقه فعالیت در تهران و مدیریت مدرسه فوتبال خود را دارد، گفته می‌شود تصمیم گرفته بخش عمده‌ای از بازیکنان تیم را از تهران و یک مدرسه فوتبال انتخاب کند. این تصمیم در حالی اتخاذ شده که انتظار می‌رفت سهم قابل توجهی از بازیکنان متعلق به خود شهرستان گچساران باشند.
سوال مهم این است که چرا با وجود وجود بازیکنان مستعد و علاقه‌مند در گچساران و باشت، از آنها به درستی بهره‌برداری نمی‌شود؟ مگر در این شهرستان‌ها فوتبال محبوب نیست؟ مگر استعدادهای فراوان در میان جوانان وجود ندارد که تیم نفت و گاز می‌تواند آنها را شناسایی و پرورش دهد؟ به نظر می‌رسد عدم برگزاری فراخوان عمومی برای جذب بازیکنان بومی و عدم برگزاری تست‌های گسترده، باعث شده که این فرصت‌ها از دست برود و جای خود را به بازیکنان وارداتی بدهد.
فوتبال به عنوان ورزشی ملی و مردمی، باید محلی برای شکوفایی استعدادهای جوان منطقه باشد، نه صرفاً محلی برای جذب بازیکنانی از خارج. این مسئله نه تنها حس تعلق و حمایت مردم را نسبت به تیم کاهش می‌دهد، بلکه در بلندمدت می‌تواند ضربه بزرگی به توسعه ورزش استان وارد کند.
مسئولان باشگاه و مربی جدید باید درک کنند که تیم نفت و گاز گچساران فقط یک تیم فوتبال نیست؛ بلکه نماینده مردم، فرهنگ و هویت ورزشی یک شهرستان مهم است. این تیم باید فرصتی برای جوانان شهرستان باشد تا در محیطی امن و حرفهای رشد کنند و به آینده فوتبال استان کمک کنند.
انتشار فراخوان عمومی برای جذب بازیکنان و برگزاری تست‌های منظم گام‌هایی ضروری در این مسیر است. این امر علاوه بر افزایش کیفیت تیم، انگیزه و امید جوانان را نیز بالا می‌برد. با توجه به این واقعیت که فوتبال ورزشی بسیار محبوب در این استان است و جوانان بااستعدادی در گچساران حضور دارند، بازیکنان بومی باید در اولویت قرار گیرند. تیم نفت و گاز گچساران می‌تواند به عنوان یک الگو برای توسعه فوتبال در استان و افزایش مشارکت مردمی عمل کند، به شرط آنکه به ظرفیت‌های محلی احترام گذاشته شود و فرصت رشد برای استعدادهای بومی فراهم گردد.
