چرا به جنگ عراق علیه ایران، دفاع مقدس می‌گوییم؟ / ذره‌ای از خاک را نبخشیده، تسلیم ارادۀ جهانی نشده و تعالی بخش انسان عزتمند، شرافتمند و آزاده شدند

سیدعلی عباس محدث -  در نیمۀ دوم قرن بیستم، دو ابرقدرت قهار و قدرت‌طلب، آمریکا با تفکر لیبرالی و مشی سرمایه‌داری، شوروی با نگرش کمونیستی و روشی سوسیالیستی، با تقسیم جهان به بلوک غرب و شرق و در کنار دو قطب مرموز سیاست و نفاق، انگلیس و فرانسه، بر دنیا سیطره داشتند. تَصور ایرانی مستعمره که حیاط‌خلوتشان بود، با درآمدی ثابت و بدون از هرگونه ارادۀ حاکمیتی برای موجودیت، انقلابی صورت بگیرد که رهبرش بزرگ‌ترین ناجی آزادی‌خواهان قرن، ملتش باورمندترین مردم به استقلال‌طلبی، تفکرشان محکم‌ترین باور فکری، عقیده‌شان خالص‌ترین ایدئولوژی و افق نگاهشان تا دست‌نیافتنی‌ترین تکنولوژی جهان معاصر باشد و بتواند خود را متفاوت با دنیا در مقابل امپریالیسم سر بر آرد و استقلال و حمیت خود را به جهان بشناساند، در مخیلۀ هیچ اندیشمند اجتماعی، سیاسی قرن نمی‌گنجید و هنوز هم برای کسانی که تاریخ اجتماعی، سیاسی، فکری و حتی بنیان شخصیتی‌شان، «بله قربان» و «تا زانو تعظیم» کردن بود، دورازذهن است.
این تاریخِ تاریک را هیچ تفکری نمی‌توانست مطهر کند جز مقدسین خاک. کسانی که از دل همین سرزمین، پوستۀ جبرگرایانه بردگی اندیشه، لودگی حاکمیتی، عقب‌ماندگی فرهنگی و اطاعت از بیگانه را به‌حکم دین و باور به قدرت اعلی، شکافتند و زنجیر محدودیت را با فریاد آزادی‌خواهی از هم گسستند و قداست را با «غیرت دینی» معنای حقیقت بخشیدند. این مقدسین فکری، ایدئولوژی، عمل‌گرایی و مکتبی را که در زمان دو امامِ قابل‌ستایش انقلاب، سمبل اراده و عمل بوده و اکنون کوه صبر و سیادت هستند، جز مثل خودشان، شایستۀ یادآوری و باور نیست.
در این دفاع مشروع از کهن سرزمین ایران، دو گروه، شرافت تاریخمان شدند و تاریخِ حریت و استقلال‌طلبی مان هستند. هر دو گروه، سر و جان و نام و اعتبار خود را به زرین پیام خداوند (ولا تحسبن الذین....) و سیمین کلام امام (جنگ حق علیه باطل) آراستند و برای اولین بار در تاریخ 7000 ساله ایران زمین، ذره‌ای از خاک را نبخشیده، تسلیم ارادۀ جهانی نشده و تعالی بخش انسان عزتمند، شرافتمند و آزاده شدند. در این دفاع ملی که کل ایران، همراه زعیم شجاع و علوی تبارِ خود، اراده و عمل و راهشان به ایدئولوژی ایمان، مقدس بود، خاک ایران به یغما نرفت، ادبیات و فرهنگ ایرانی استحاله نشد و ملت ایران در سپهر سیاسی، اجتماعی و ایدئولوژیک دنیا، صاحب استقلال رأی و حافظ تمامیت ارضی شدند. گرچه در گذشته از وجود اندیشمندان، ادبا، شعرا، علما و مفاخر بزرگی بهره مند بودیم، اما به واسطۀ حاکمان عیاش و دربارِ وابسته، نه تنها هویتِ ملی مان را به سخره می‌گرفتند بلکه بسیاری از مشاهیر کشورمان را با ملیت دیگر کشورها می‌شناختند. مذلتِ گسست فرهنگی در تاریخمان ثبت بود تا اینکه ملت ایران، با یک هویت و البته به اعتبار تاریخشان، الگویی از دینِ راستین محمدی (ص) و معنای واقعی از ایثار همراه عقلانیت و هدف شدند که فخر ملت‌های جهان بویژه مسلمانان قرار گرفتند. این ژرفانگری در راهبرد، هدف گذاری در بینش انقلابی و آرمانگرایی در ایده‌های نوینِ مدیریت نظام، به گونه‌ای بود که در پایان جنگ تحمیلی، جهان مستحیل در قدرت طلبی و سلطه گری، با هویتی دیگر از ملیت ایرانی با ایدئولوژی اسلامی به نام ایرانیان آزاده، تاریخ ساز و خردورز آشنا شدند. ایدئولوژی که انسان را موجودی مقدس، همگرایی بشریت را مقدس و دفاع از تمامیت ارضی، شرافت انسانی و برابری در حیات را مقدس نموده و تمام این ملت با دو رسالت مقدس و دو باورِ متعالی، زندگی اجتماعی را حقیقت بخشیدند. بنابراین، تاریخ این ممکلت، سربازان فداکارش را در قلب مقدس خود ثبت کرده است. و اینگونه شد که جنگِ سلطه خواهانِ نظام دیکتاتوری علیه ملت مظلوم و کمال طلب ایران اسلامی، با نگاه قدسی یک ملت به حفظ تمامیت ارضی، استقلال ملی و مشروعیت بخشیدن به نظام سیاسی ایران اسلامی، دفاع مقدس نام گرفت؛
خواص مقدس باوری که با اهدای خون و جان خود، راه آزادگی و حفظ استقلال میهن را بر بلندای تاریخ ایران و بلکه دنیا، به ثبت رساندند. کسانی که مزدِ خداباوری‌شان شهادت بود و استقامت در برابر ظالمین را با عبادت عارفانه و اطاعت خالصانه از خالقِ هستی‌بخش به دنیای مادی‌گرای مارکسیسم نگر، ارجحیت بخشیدند. مثل؛
جوانمردان مقدس مرامی که رستم‌وار بر اهریمن ستم تاختند و پس از جنگ، مکتب مقاومت و عزت ساختند و زینب گونه (س)، پیام‌رسان حقیقت شده و بر معرفتی که آموختند برای حفظ دین و انقلاب، عارفانه بر صِراط صادق ماندند و چراغ هدایت این نظام مقدس و ملت سترگ را پرفروغ و فروزان، روشن نگه داشتند. مثل؛