دریافت لینک صفحه با کد QR

آوارگی و گرسنگی؛ زندگی دشوار یک خانواده ۹ نفره در غزه؛

روایت تلخ و تکان‌دهنده زندگی یک خانواده غزه‌ای در میان جنگ، گرسنگی و آوارگی / چرا جهان در برابر مرگ خاموش مردم غزه بی‌تفاوت است؟ / کودکان غزه گرسنه و بی‌پناه؛ اسرائیل به دنبال نابودی نسل آینده فلسطین

4 خرداد 1404 ساعت 10:44

مروت حجازی، مادر ۹ فرزند، در میان ویرانه‌های شهر غزه روزهای سختی را سپری می‌کند. این خانواده که در پی بمباران‌های اسرائیل آواره شده‌اند، تنها با یک وعده غذایی در روز به سختی زنده می‌مانند و با گرسنگی، قحطی و ترس از مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند.

مروت حجازی، مادر ۹ فرزند، در میان ویرانه‌های شهر غزه روزهای سختی را سپری می‌کند. این خانواده که در پی بمباران‌های اسرائیل آواره شده‌اند، تنها با یک وعده غذایی در روز به سختی زنده می‌مانند و با گرسنگی، قحطی و ترس از مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند.
به گزارش کبنانیوز، رویترز، مروت حجازی، مادر ۹ فرزند، روزهای دشوار زندگی در میان آوارهای شهر غزه را روایت می‌کند؛ روزهایی که گرسنگی، قحطی و ترس از بمباران، زندگی را برای او و خانواده‌اش به کابوسی تبدیل کرده است. این خانواده که در چادری واقع در میان ویرانه‌های ناشی از حملات اسرائیل زندگی می‌کنند، با چالش‌های جدی برای تأمین حداقل نیازهای روزمره خود مواجه هستند و اغلب تنها یک وعده غذایی در روز برای تقسیم میان اعضای خانواده دارند.
مادر شرمنده از گرسنگی کودکانش
مروت حجازی، ۳۸ ساله، روز پنجشنبه هیچ غذایی برای خوردن نداشت، جز یک بسته کوچک خمیر بادام‌زمینی که به نوزاد کم‌وزن خود داده شد. او در گفتگو با رویترز گفت: «من از خودم بسیار خجالت می‌کشم که نتوانستم برای فرزندانم غذا تهیه کنم. شب‌ها وقتی نوزادم از گرسنگی گریه می‌کند، معده‌اش درد می‌گیرد و من همراه او گریه می‌کنم.»
زاها، دختر ۶ ساله خانواده، به دلیل بمباران‌های اسرائیل دچار کابوس‌های شبانه شده است. حجازی اضافه کرد: «او نیمه‌شب از خواب بیدار می‌شود، می‌لرزد و یادش می‌آید که غذا نخورده و گرسنه است. سعی می‌کنم او را آرام کنم و به او قول می‌دهم که صبح به او غذا می‌دهم، اما می‌دانم که این وعده دروغ است.»
حجازی، هفته وحشتناکی را روایت کرد. یکشنبه، به خانواده‌اش حدود نیم کیلو عدس پخته از آشپزخانه‌ای که توسط یک مؤسسه خیریه اداره می‌شد، داده شد، نصف مقداری که معمولاً برای یک وعده‌غذایی استفاده می‌کرد.
 یک گروه امداد محلی در حال توزیع سبزیجات در اردوگاه بود، اما سبزی‌جات کافی وجود نداشت و خانواده حجازی چیزی دریافت نکردند. دختر ۱۴ ساله‌اش، منا، به آشپزخانه رفت و با مقدار کمی سیب‌زمینی پخته برگشت.
فلاکت در منطقه‌ای محصور
شرایط خانواده حجازی نمایی از وضعیت بحرانی ساکنان غزه است؛ منطقه‌ای که از زمان حملات غافلگیرانه حماس به اسرائیل در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، تحت بمباران و محاصره شدید اسرائیل قرار دارد. طبق گزارش‌ها، حملات حماس به جوامع مرزی اسرائیل موجب کشته شدن ۱۲۰۰ نفر شده است، اما پاسخ اسرائیل به این حملات، بیش از ۵۳ هزار نفر را در غزه به کام مرگ کشانده است.

وضعیت حجازی‌ها، تصویری اجمالی از فلاکتی است که غزه، منطقه محصور فلسطینی، را گرفتار کرده است. این در حالی است که یک ناظر جهانی گرسنگی اخیراً هشدار داده است که نیم میلیون نفر در غزه با خطر گرسنگی شدید مواجه هستند و قحطی در این منطقه در آستانه وقوع است.
این هفته اسرائیل برای نخستین بار پس از ماه‌ها محاصره، اجازه ورود مقادیری غذا شامل آرد و غذای کودک به غزه را صادر کرد. با این حال، طرح جدید توزیع کمک‌ها که تحت حمایت ایالات متحده و توسط پیمانکاران خصوصی اجرا می‌شود، با انتقادات شدید سازمان ملل و سازمان‌های امدادی مواجه شده است. این سازمان‌ها معتقدند که این سیستم منجر به آوارگی بیشتر مردم خواهد شد و توزیع کمک‌ها باید از طریق شبکه‌های موجود انجام گیرد.
تام فلچر، رئیس کمک‌های سازمان ملل، میزان کمک‌های اسرائیل را «قطره‌ای در اقیانوس» توصیف کرد و گفت: «مقدار کمکی که وارد غزه می‌شود، به هیچ وجه پاسخگوی نیازهای واقعی مردم نیست.»
روایت تلخ زندگی در چادر
چادری که خانواده حجازی در آن زندگی می‌کنند، بزرگ و مستطیل شکل است. تصویری از محمد، همسر مرحوم مروت، روی دیواره چادر آویزان شده است. محمد حجازی در حملات هوایی اسرائیل در ۱۷ نوامبر ۲۰۲۳ کشته شد. خانواده حجازی پس از مرگ او به جنوب غزه فرار کردند و مدتی در اردوگاهی برای آوارگان زندگی کردند. پس از توافق آتش‌بس در ژانویه، به شهر غزه بازگشتند، اما خانه‌شان آسیب دیده بود و اکنون در چادر زندگی می‌کنند.
مروت حجازی می‌گوید که گرسنگی اعضای خانواده‌اش را بی‌حوصله و ناتوان کرده است. آنها اغلب انرژی کافی برای انجام کارهای ساده مانند تمیز کردن چادر را ندارند. هنگام بازدید خبرنگار رویترز، برخی از کودکان ساکت و بی‌حرکت روی زمین دراز کشیده بودند.

تلاش کودکان برای بقا
با وجود شرایط دشوار، کودکان خانواده حجازی همچنان در تلاش برای کمک به خانواده هستند. منا، دختر ۱۴ ساله، هر روز به آشپزخانه خیریه می‌رود تا در صف دریافت غذا بایستد. او اغلب یک ساعت قبل از باز شدن آشپزخانه حاضر می‌شود و گاهی مجبور است یک ساعت دیگر نیز منتظر بماند تا مقداری غذا دریافت کند؛ چون می‌داند در غیر این صورت هیچ شانسی برای دریافت غذا نخواهد داشت و اغلب یک ساعت دیگر منتظر می‌ماند تا به او غذا داده شود.
مصطفی، پسر ۱۵ ساله، و علی، ۱۳ ساله، نیز در روزهایی که تانکر آب به اردوگاه نمی‌رسد، مجبورند پیاده به سمت لوله آب منطقه دیگری بروند و بشکه‌های پلاستیکی سنگین آب را به چادر حمل کنند؛ کاری که به دلیل گرسنگی طاقت‌فرسا شده است.
حجازی گفت که خانواده‌اش هنوز هیچ نشانه‌ای از کمک‌های جدید ندیده‌اند و او نگران نوزادش، لاما، است که هفته گذشته هنگام وزن‌کشی ۵ کیلوگرم وزن داشت. این حدود نیمی از میانگین وزن یک دختر سالم یک‌ساله طبق نمودارهای سازمان بهداشت جهانی است.
حسرت زندگی گذشته
اعضای خانواده حجازی هنوز خاطرات زندگی قبل از جنگ را به یاد دارند؛ زمانی که صبحانه‌های پرتنوعی شامل تخم‌مرغ، لوبیا، فلافل، پنیر و ناهارهایی با گوشت و مرغ داشتند. 
ملک، دختر ۱۶ ساله، نیز با یادآوری برگر، شکلات و نوشیدنی‌های گازدار، می‌گوید که تنها آرزوی خانواده‌اش پایان جنگ، بازگشت به خانه‌های واقعی و خوابیدن با شکم سیر است. 
حجازی گفت: «ما غیرنظامی هستیم. تنها چیزی که می‌خواهیم پایان جنگ است.»
این گزارش تصویری از زندگی در شرایط بحرانی غزه است؛ جایی که جنگ، گرسنگی و آوارگی، زندگی هزاران انسان بی‌گناه را تحت تأثیر قرار داده و همچنان ادامه دارد.











به گزارش کبنانیوز، اصل متنی که توسط شورای سردبیری کبنانیوز از رویترز ترجمه شده به شرح زیر است.
خاطرات یک خانواده غزه‌ای که به‌سوی قحطی و گرسنگی کشیده‌اند
مادر نه فرزند، هفته وحشتناکی را روایت می‌کند
خانواده حداکثر یک وعده‌غذایی در روز را بین خود تقسیم می‌کنند
رویترز  شهر غزه،  مروت حجازی و نه فرزندش روز پنجشنبه اصلاً غذا نخوردند - به جز نوزاد کم‌وزن خود که یک بسته خمیر بادام‌زمینی داشت.
حجازی از چادرشان که در میان آوار شهر غزه برپا شده بود، به رویترز گفت: "من از خودم خیلی خجالت می‌کشم که نتوانستم به فرزندانم غذا بدهم. شب‌ها وقتی نوزادم گریه می‌کند و معده‌اش از گرسنگی درد می‌گیرد، گریه می‌کنم."
زاها شش‌ساله به دلیل بمباران اسرائیل نمی‌تواند بخوابد.
او وحشت‌زده از خواب بیدار می‌شود، می‌لرزد و سپس به یاد می‌آورد که غذا نخورده و گرسنه است. من او را دوباره خواباندم و به او قول دادم که صبح به او غذا می‌دهم. البته که دروغ می‌گویم."
حجازی، ۳۸ساله، هفته وحشتناکی را روایت کرد. یکشنبه، ۱۸ مه: به خانواده‌اش حدود نیم کیلو عدس پخته از آشپزخانه‌ای که توسط یک مؤسسه خیریه اداره می‌شد، داده شد، نصف مقداری که معمولاً برای یک وعده‌غذایی استفاده می‌کرد.
دوشنبه: یک گروه امداد محلی در حال توزیع سبزی‌ها در اردوگاه بود، اما سبزی‌ها کافی وجود نداشت و خانواده حجازی چیزی دریافت نکردند. دختر ۱۴ ساله‌اش، منا، به آشپزخانه رفت و با مقدار کمی سیب‌زمینی پخته برگشت.
وضعیت حجازی‌ها، تصویری اجمالی از فلاکتی است که غزه، منطقه محصور فلسطینی، را گرفتار کرده است. یک ناظر جهانی گرسنگی در این ماه هشدار داد که نیم‌میلیون نفر با گرسنگی روبرو هستند و قحطی در شرف وقوع است.
اسرائیل از زمان حمله غافلگیرانه حماس به جوامع مرزی اسرائیل در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، غزه را بمباران و محاصره کرده است. به گفته اسرائیل، حمله حماس ۱۲۰۰ نفر را کشته است، درحالی‌که مقامات غزه می‌گویند حمله بعدی اسرائیل بیش از ۵۳۰۰۰ نفر را کشته است.
این هفته اسرائیل برای اولین‌بار از دوم مارس اجازه ورود مقداری غذا، از جمله آرد و غذای کودک، به این سرزمین را داد، اما می‌گوید که یک سیستم جدید تحت حمایت ایالات متحده که توسط پیمانکاران خصوصی اداره می‌شود، به‌زودی شروع به کار خواهد کرد. این طرح شامل مراکز توزیع در مناطق تحت کنترل نیروهای اسرائیلی خواهد بود، طرحی که سازمان ملل و سازمان‌های امدادی به آن حمله کرده‌اند و گفته‌اند که منجر به آوارگی بیشتر جمعیت خواهد شد و کمک‌ها باید از طریق شبکه‌های موجود جریان یابد.
حجازی گفت که خانواده‌اش هنوز هیچ نشانه‌ای از کمک‌های جدید ندیده‌اند و او نگران نوزادش، لاما، است که هفته گذشته هنگام وزن‌کشی ۵ کیلوگرم وزن داشت. این حدود نیمی از میانگین وزن یک دختر سالم یک‌ساله طبق نمودارهای سازمان بهداشت جهانی است.
این مادر افزود که این هفته خانواده حداکثر یک وعده‌غذایی در روز برای تقسیم‌کردن داشته‌اند.
تام فلچر، رئیس کمک‌های سازمان ملل، این هفته گفت که میزان کمکی که اسرائیل پیشنهاد ورود آن به غزه را می‌دهد، "قطره‌ای در اقیانوس" از آنچه مورد نیاز است، است. ما در این جنگ حرفی برای گفتن نداریم
چادری که حجازی و فرزندانش به اشتراک گذاشته‌اند، بزرگ و مستطیل‌شکل است و تصویری از همسر و پدر مرحومشان محمد در یک طرف آن، بالای یک تشک نازک و تعدادی شیشه خالی و کاسه‌های پلاستیکی روی‌هم چیده شده، آویزان است.
این خانواده اهل منطقه صبرا در شهر غزه، در شمال این منطقه محصور هستند، جایی که اولین حمله اسرائیل متمرکز بود. آنها در روزی که محمد کشته شد - ۱۷ نوامبر ۲۰۲۳ - تصمیم به فرار از این منطقه گرفتند.
آنها به جنوب، به منطقه مرکزی غزه، دیر البلح، رفتند، ابتدا با خانواده ماندند و سپس به اردوگاهی برای آوارگان نقل‌مکان کردند. آنها پس از توافق آتش‌بس در ژانویه به شهر غزه بازگشتند، اما خانه آنها آسیب‌دیده بود و اکنون در اردوگاهی برای آوارگان زندگی می‌کنند.
حجازی گفت گرسنگی همه آنها را بی‌حوصله می‌کند و آنها اغلب انرژی کافی برای تمیزکردن چادر خود را ندارند. وقتی رویترز از آنجا بازدید کرد، برخی از کودکان ساکت و بی‌حرکت روی زمین دراز کشیده بودند.
اما آنها هنوز کارهایی برای انجام‌دادن دارند. حجازی گفت، منا اغلب برای صف‌کشیدن در آشپزخانه غذا فرستاده می‌شود. او بیش از یک ساعت قبل از باز شدن آشپزخانه می‌رسد، چون می‌داند در غیر این صورت هیچ شانسی برای دریافت غذا نخواهد داشت و اغلب یک ساعت دیگر منتظر می‌ماند تا به او غذا داده شود.
روزهایی که تانکر آب به منطقه آنها در اردوگاه نمی‌رسد، مصطفی ۱۵ساله و علی ۱۳ساله مجبورند پیاده به سمت یک لوله آب در منطقه دیگری بروند و بشکه‌های پلاستیکی سنگین را تا چادر حمل کنند - کاری که به دلیل گرسنگی آنها سخت‌تر شده است.
همه زندگی قبل از جنگ را به یاد می‌آورند و درباره غذاهایی که قبلاً از آنها لذت می‌بردند صحبت می‌کنند. محمد حجازی لوله‌کش بود و درآمد خوبی داشت.
همسرش با یادآوری صبحانه‌هایی که شامل تخم‌مرغ، لوبیا، فلافل، پنیر، ماست و نان و ناهار و شام‌هایی که شامل گوشت، برنج، مرغ و سبزیجات بود، گفت: «مردم به‌خاطر تنوع غذایی که داشتیم به ما حسادت می‌کردند.»
ملک، دختر ۱۶ ساله‌اش، درباره برگر، شکلات و کوکاکولا صحبت کرد. حجازی گفت: «ما غیرنظامی هستیم. تنها چیزی که می‌خواهیم پایان جنگ است.»
 «می‌خواهیم به خانه‌هایمان برگردیم - خانه‌های واقعی. می‌خواهیم با شکم سیر و در آرامش بخوابیم، نه اینکه از مردن در خواب بترسیم.»
گزارش از نضال المغربی و محمود عیسی؛ نوشته از انگوس مک‌داول؛ ویرایش از پراوین چار

کد مطلب: 499921