وَ تیل سوز تو دام احساسمه

کبنا ؛سیدعلی عباس محدث روزنامه‌نگار استان در یادداشتی به زبان لری یاد و خاطره فریدون داوری شاعر برجسته کهگیلویه و بویراحمد را گرامی‌داشت و نوشت:
هی نوشتی «ایل احساس»، هی سرودی«مالَبالا»، تَش نِهی پیوارِ دِلمون، سیچه اُمرو نیوَرسی، مِرد نوم خش! کَوگِ خوش رقص دنا! نالۀ احساس ایل!!!
مَه تو نیخاسی که زَنگل، چی قَیَیم، اَفتو زَنون، هُم بُنگ مِردل، مَشکِ شادی پُر کنن از عشق، از مهر، از زندگی، بندِ چالۀ گرم، وَی بالِ کِتری، هردوتیشو فاتیل شیرَ با هم بِنن، رِی خُرونگلِ هِیمَی بَلیطی!!!
مَه تو نِیگُهتی همیشه، شالِ مِردل، دَلگِ زَنَل، اسب سُرخَن، بوی نون و رنگِ زردِ ایل مظلوم، مِن سرما، بَندِ گرما، موسم گندم برون یا همو صبحی که وقتِ مالَزیره، بُنگ ایزن«هی بارکنیت!!!!»، مِرد و زن، دَهس وَدَهس یَک اینها، تاریخشه، کِه جاودان!!!
سر کلاسُ مِن خیابون، دَم اداره، دَم دِکُون، بی همۀ مِردل سواددار، یا کنار مِردل قدیمی، گَپ خَشهِ خَش ذاتِ ایلم؛
ایشِمُردی هرچه داریم، اینوشتی از بهارم، از درختل سرچنارم، از جخونه تا سقاوه، دشتَلِ پَهنی شلالدون، باد سردِ دیلگون و بوی مِهلو! ریواس! برنجاس! بوی کنگر، بیلهر یا برفِ آب انبارهای نیر و کوه پهن، چه بِگم؛ کو دفترِ مشقی که سرمشقِ عشقمون بی!!!
کا فرییون؛
حافظ عاشق نویسم، سعدی سیما خشِ بوستان سرایُم، مولویِ قصه های غیرت و مردونگی، کاتبِ شاهنامه هایِ شاه بانوهای لر، مثنوی گویِ هزاران مَن نویسِ هم تبارانِ دِلیرُم، خاطرات مِردلِ نومی، جوونل، دوورل، زَنگلِ ای قومِ محروم از رفاه، سیچه رَهتی؟ سیچه خاموشابیی مِن شوییلِ سرد پَوییزی؟ په چه ایا بر سر ایما، کور پشیمون وی دل ایما!!!
کا فرییون؛
کِی بگو از روزلِ خوبو، روزلِ شاد! روزلِ فریاد! روزلِ همزادهای باد و برف و اَوویلِ سردِ و کَمَرل نات و یخبندون!
کِی بگو از سرقنات و بوی مَور و خاری و لَهیَلِ دَرَمه، گل نگین، حَلپه، یا بِگَردِه من کتابل، تا بِجُوره یه مِثالی سِی او هَمَه دنیای زیبا. زندگی خَش، طَیفییل مثل ککا، مرزبندی هیچ نبی، کاسهَ بَهرَه چی نمازل، صبح و ظهر و شوم و ناشتا، اغلب ادا بی. کِی بگو از او کتابِ ناتمومِ چشم سبزِ بی نظیرِ قومِ ایما لرتبارل!!!
کِی بگو شعری زِ وصفِ ای اصالت، شجاعت، شهامت، پاکی و پاکدامنی! کِی بخونهِ نثرها، تمثیل ها، ایما و اشاراتِ لری! کی بگو از نظم هایِ چون عسل شیرین، بند بندِ پندهای پیرَمِردل تی گلیم، او سِرویَل، دی بَلالَل، گاله و کِلَل، شَپَکَل، مِن دعوتی ایما لُرَل! ای وااای، آخ از بختِ کَجُم، نَفس وَیسا، تیل خوسی، قلم اُفتا وَدهسش!!!
آغا اجازه هست؟
دَرسِته خوندم، تکالیفه نوشتم، گوش داییم هرچه گهتی!!! سیچه نیپرسی چه دونم از بهاریِ وصفشه آوردیه؟ سیچه نیگی مَشقَله اُمروزمه آوردمه یا نه؟ سیچه نیگی شعرِ دِیگه ایتَرُم حفظی بخونم یا نه؟ په چطو نیگیِ بیایُم پی تَبلو، گچ وَدَهسُم، مُسندِ شعرَ بسازم، قیدِ و فعلُ، حرف ربط و معنی بیتهَ بخونم؟
ای وااااای!!! دَهسِتِ ایلرزه اُمرُو، لَوِلت خشک، تِیَت تارآبیه، رنگِ رخسارت سفید چی برف دنا، رَهگَلِت سوز ایکنن مثل چوییل پی کَمر، درد ای غم، از کَلی سر تا نِخُون پا، نیگره جا!!!
 آغا اجازه؛
تاریخِ ای قومه مبر! فکر و فرهنگ، رسم و عادت، قانون ای قومه مبر! خوب و بد، تهل و شیرین، زخمل ای ایله مبر! روز و شو، پیدا و پنهون، خوبییل مثل خِته، وَی ایما نَسوُن و بی خُت مبر! ای سفر زی بی، نیبخشم ای بخت کجه، لااقل فریاد ای ایله مبر! شِعرلَهَ گُهتِی، رَسمَلَه وَرگَردَنی، فرهنگِ پاکِ ایل احساسه محکم تر نهی، هرچه خوبی قوم لر داشت، هرچه زیبایی طبیعت، زندگی، بزرگی، رسم نیکو، از مُندُون، سواری، پشته زیلایی تا بیو سرپاریو تا بره هرجا که لر بی و لری هم لفظشون بی، جاودان کردی، خدا نگهدار تو بو، اما اِی نوم خوب «داوری» وَ ایما نسون و بی خت مبر!!!!
 
هزاربار خُم و کوزه کرده اند مرا
هنوز تلخ مزاجم زِ مرگِ شیرین کار
 
تقدیم به استادم